...¿A QUIÉN NO PODRÁS AMAR? SI SÓLO HAY UN HOMBRE,
SI SÓLO HAY UNA MUJER, SI SÓLO HAY UN MUNDO...
DANIEL MACÍAS.

domingo, 16 de septiembre de 2012

CELSO EMILIO FERREIRO - MONÓLOGO DEL VIEJO TRABAJADOR


MONÓLOGO DEL VIEJO TRABAJADOR

Ahora tomo el sol. Pero hasta ahora
trabajé cincuenta años sin sosiego.
Comí el pan sudando día a día
en un trabajar continuo.
Gasté el tiempo con el jornal de los sábados,
pasó la primavera, vino el invierno.
Le di al patrón la flor de mi esfuerzo
y mi juventud. Nada tengo.
El patrón está rico a mi cuenta,
yo, a la suya, estoy viejo.
Bien pensado el patrón todo me lo debe.
Yo no le debo
ni siquiera este sol que ahora tomo.

Mientras lo tomo, espero.

                *****

MONÓLOGO DO VELLO TRABALLADOR

agora tomo o sol. Pero até agora
traballéi cincoenta anos sin sosego.
Comín o pan suando día a día
nun labourar arreo.
Gastéi o tempo co xornal dos sábados,
pasóu a primavera, veu o inverno.
Dinlle ao patrón a frol do meu esforzo
i a miña mocedade. Nada teño.
O patrón está rico á miña conta,
eu, á súa, estóu vello.
Ben pensado o patrón todo mo debe.
Eu non lle debo
nin xiquera iste sol que agora tomo.

Mentras o tomo, espero.


4 comentarios:

  1. La realidad es siempre contundente y exacta. Hoy nos conformaríamos con ser esclavos y malgastar el jornal de todos los sábados, aun a expensas de hacer rico a nuestro patrón. Lamentablemente, son muchas las cosas que tienen que cambiar en esta ortodoxia.

    A realidade é sempre contundente e exacta. Hoxe mesmo conformaríamo-nos con ser escravos e malgastar o xornal de todos os sábados, aínda a expensas de facermos rico ao noso patrón. Lamentablemente son moitas as cousas que teñen que cambiar nesta ortodoxia.

    ResponderEliminar
  2. "Mientras lo tomo, espero". Ese último verso encierra un dramatismo de tinte enigmático que refrenda el profundo resentimiento que ha inspirado el poema.
    Más allá de que "la ortodoxia" de cualquier tipo de relación entre humanos exija una permanente revisión, el discurso de la tensión interclasista al que alude este bello poema parece ya de tiempos pasados.
    En cuanto a la traducción, a mi modesto juicio, estaría mejor así:

    El patrón es rico a mi consta,
    yo, a la suya, estoy viejo.

    Saludos cordiales.

    ResponderEliminar
  3. Pues al fin conozco al autor del monólogo que puse en mi blog! Permiso por ello, ya pondré el enlace y nombre correctos. Lo había copiado en mi libro de cocina, perdón por ello, pero era el mejor lugar para no perderlo pues es muy bueno en todos los sentidos. Abrazo cariñoso.

    ResponderEliminar
  4. Recién miro la fecha de publicación... Yo lo copié en Galicia hace bastante. Saludos nuevamente.

    ResponderEliminar